KRÓTKA HISTORIA NARODOWEJ KOKARDY

 

Narodowa kokarda jest symbolem patriotyzmu i miłości do Ojczyzny. Jej noszenie to zwyczaj bardzo stary, kultywowany przez Polaków od ponad dwóch wieków.

Pierwszy zapis ustanawiający biało-czerwoną kokardę jako jeden z symboli narodowych, pojawił się podczas Powstania Listopadowego w 1831 roku. Symbol miał być noszony przez wojsko i w ten sposób podkreślać związek z Ojczyzną.
 

Jednak kokarda w kształcie kolistej rozetki noszona była już wcześniej; żołnierze Kawalerii Narodowej w 1790 roku ozdabiali nią swoje czapki. Czasem kokardy miały kolor tylko biały i symbolizowały Orła Białego.

        

Od momentu uchwalenia przez Sejm Królestwa Polskiego 7 lutego 1831 roku biało-czerwonej kokardy jako jednego z symboli narodowych, zaczęto też wprowadzać zasady jej wyglądu i noszenia:

         

 Kokarda noszona m.in. w okresie Powstania Styczniowego

           

Kokarda noszona m.in. w okresie Powstania Wielkopolskiego (poprawna heraldycznie)                

      

Kokarda heraldyczna (forma najbardziej rozbudowana)

  

Kokarda heraldyczna z orzełkiem wzór z 1919 r.                  

           

Kokarda heraldyczna z orzełkiem w III RP

 

Obraz Artura Grottgera „Pożegnanie”. Dama przypina biało-czerwoną kokardę na rogatywce powstańca styczniowego (1863)

Rogatywka 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich (1914 – 1916) z biało-czerwoną kokardą

 

Powstańcy wielkopolscy z symbolicznymi kokardami (1918-1919)

 

Dzisiaj kokardy noszone są przez Polaków podczas świąt państwowych na znak historycznej pamięci. Od 9 kwietnia 2014 roku obowiązkowo przypinają je przedstawiciele polskich sił zbrojnych.

 

Zgodnie z zarządzeniem Ministra Obrony Narodowej kokardy mają być wpinane w lewą klapę munduru lub ubioru cywilnego.